Wat beweegt de hardloper

Posted on by Jurjen

In de Runner’s World van deze maand staat een interview met Bram Bakker, Hans Koeleman en Abdelkader Benali. Met zijn drieën hebben ze een theatershow gemaakt: “Wat beweegt de hardloper”. In deze voorstelling wordt hardlopen van drie verschillende kanten benaderd. Bram Bakker is psychiater en vertelt waarom je beter kan gaan hardlopen dan pillen slikken als je een depressie wilt bestrijden. Abdelkader Benali (schrijver) vertelt over het lopen van marathons, blessures en trainen, trainen, trainen. Hans Koeleman is 10-voudig Nederlands kampioen op de 3000 meter steeple in deze discipline deed hij ook twee keer mee aan de Olympische Spelen. Hij vertelt over het trainen voor dit bijzondere onderdeel, de spanning van het wel of niet kwalificeren voor de OS en de nervositeit in een callroom vlak voor de wedstrijd.

Het is een gevarieerde avond die ik iedereen aan kan raden die maar enigszins van hardlopen houdt. Zelf ben ik in april al geweest, maar in september start er een nieuwe tournee. Meer informatie op BramBakker.com.

Achter adem

Posted on by Jurjen

Brandweerwerk is eigenlijk altijd zwaar. Dat komt onder andere door het gewicht van je uitrusting (pak, laarzen, portofoon, ademluchttoestel, helm, etc.) dat al gauw 20kg is. Verder is het traplopen in deze bepakking en vooral het slepen met de slangen behoorlijk zwaar (leuke quizvraag: wat weegt 20 meter brandweerslang, diameter 3″, gevuld met water?).

Al met al dus pittig werk, en dan moet je met ademlucht op erg uit kijken dat je niet ‘achter adem’ komt. Je ademhaling is natuurlijk al wat lastiger te controleren in een ademluchttoestel, en je toestel afdoen is natuurlijk geen optie. In een echte brand is dat voldoende voor een complete ramp. Gelukkig was het gisteren maar een oefening. Maar het is dus goed om af en toe even rustig aan te doen om de ademhaling weer goed onder controle te krijgen.

Uitdaging

Posted on by Jurjen

Afgelopen training werd me weer duidelijk waarom een goede trainer zo belangrijk is. Hij (of zij) verlegt je grenzen op een verantwoorde manier. Het eerste moment was tijdens het verspringen: via een laag blok en een hoog blok springen tot zit op de hoogspringmat. Om je afzet en de ondersteuning daarbij van je armen te oefenen. In het begin wel leuk, maar na elke 3 sprongen werden de blokken verder van de mat geschoven. Aan het begin van de laatste serie dacht ik: ‘Zie ik dit wel zitten? Zal ik stoppen?’. Maar de trainer zei: ‘Het is ver, maar jullie kunnen dit allemaal halen, ik heb gekeken waar jullie in de vorige serie landden.’ Dus toen heb ik het toch gedaan… Gelukkig 🙂

En aan het eind van de training gingen we de 1.500 meter oefenen. We moesten op wedstrijdtempo lopen. En één keer gaat nog, maar na vijf minuten moesten we nog voor een tweede keer. De trainer had het zo uitgerekend dat een snellere loper (Richard) mij precies voor de finish zou kunnen inhalen. Maar dat wilde ik natuurlijk niet laten gebeuren, dus ook aan het eind van de 2e keer 1.500 meter ging ik nog versnellen. Zo diep zou ik zonder trainer nooit gegaan zijn.

Tot het uiterste

Posted on by Jurjen

Vandaag eindigde de training met een interval-sprint oefening: 200m sprint, 1 minuut rust en dat vier keer. Na de vierde keer zes minuten rust en daarna hetzelfde nog een keer. Het is heel leuk om te zien hoe iedereen dit op zijn eigen manier doet. Mijn vrouw is de eerste sprint onverslaanbaar, de tweede sprint wordt het al minder en de derde loopt ze niet uit. Na de zes minuten rust kan ze wel weer een keer vol gaan. Mijn dochter loopt heel mooi en constant. Ze loopt zich wel leeg, maar herstelt daarna genoeg om er weer vol voor te kunnen gaan. En ikzelf loop ook vrij constant (achter mijn dochter) maar kan juist de laatste keer wat extra’s geven. Dus elke laatste sprint van de twee series ben ik dan het snelste. Leuk om zo aan elkaar gewaagd te zijn. Nu zitten we in ieder geval alle drie helemaal kapot lekker voetbal te kijken 🙂

Het is bijna zover!

Posted on by Jurjen

1 juli wil ik beginnen met mijn ‘400 days challenge’. Dan is het namelijk nog 400 dagen tot de start van de World Police and Fire Games. In 2019 wordt dit sportevenement voor hulpverleners gehouden in Chengdu, China. Ik wil daar dolgraag aan meedoen, maar ik vind wel dat ik dan beter moet kunnen presteren dan ik nu doe. Mijn record op de tienkamp is 3058 punten, gezet in 2017 tijdens de meerkamp in Sneek. Mijn beste onderdeel was kogelstoten met 503 punten, maar met polsstokhoogspringen haalde ik slechts 191 punten.

Voor de WPFG wil ik minimaal 4000 punten halen, wat dus een enorme verbetering zou zijn. Daarvoor moet ik wel aan de bak, want ik geef toe dat ik rook, iets teveel drink en iets te zwaar ben. Het plan is om de komende 400 dagen te stoppen met roken, alleen bij bijzondere gelegenheden te drinken en meer te gaan trainen. En er zijn nog veel meer dingen die van invloed zijn op een goede gezondheid en conditie waaraan ik ook in dit blog aandacht zal besteden.

Dit blog heb ik opgezet omdat ik super-enthousiast ben over atletiek en omdat het me steeds weer verbaasd hoe weinig ‘Masters’ (40-plussers) aan deze prachtige sport doen. Hardlopen is mateloos populair, maar juist de combinatie van de verschillende onderdelen maakt atletiek zo mooi. Ik hoop dus dat ik mensen met dit blog kan enthousiasmeren voor deze prachtige sport. En dat geldt ook zeker voor mijn collega’s bij de brandweer, want atletiek is ook voor brandweermensen een geweldige manier om in conditie te blijven voor hun zware taak.

Ik wil op voorhand alvast een paar mensen bedanken:

  • Mijn jongste dochter, waardoor ik op latere leeftijd in contact ben gekomen met deze sport en die heeft laten zien hoe mooi de sport is
  • Mijn oudste dochter, die de topsportmentaliteit het gezin heeft binnen gebracht, ze heeft veel moeten doen (en moeten laten!) om de eerste divisie in het turnen te bereiken
  • Mijn vrouw, die gelijk met mij op latere leeftijd is begonnen met atletiek en die heeft laten zien dat je met doorzettingsvermogen heel ver komt
  • Leo Siers, die al jaren de gedreven trainer is van de meerkampgroep bij CIKO’66. Geen training was ooit hetzelfde!